برای پاسخ به سوال iui چیست، ابتدا بهتر است تا با فرایند بارداری طبیعی آشنا شوید.
هر ماه در طی چرخه قاعدگی خانمها یک تخمک از تخمدانها آزاد شده و به سمت لولههای فالوپ حرکت میکند.
این تخمک به مدت ۱۲ تا ۲۴ ساعت زنده مانده و قدرت باروری دارد.
اگر در طی این مدت رابطه جنسی برقرار شود، اسپرم وارد واژن شده و مسیر خود را از رحم به سمت لولههای فالوپ طی میکند تا به تخمک برسد.
در این فرایند تنها ۵ درصد از اسپرمها موفق میشوند تا به لولههای فالوپ برسند.
لقاح داخل رحمی (Intrauterine Insemination) یک روش درمان ناباروری با روش لقاح مصنوعی است که اسپرم و تخمک را به یکدیگر نزدیک میکند.
در طی این فرایند ابتدا اسپرمها را پاکسازی کرده و میشویند. در ادامه اسپرم در زمان تخمکگذاری، با استفاده از یک لوله نازک به نام کاتتر،
در داخل رحم قرار داده میشود تا به لولههای فالوپ نزدیک باشد.
برای درمان ناباروری روشهای مختلفی وجود دارد که هر یک از آنها در شرایطی خاص مورد استفاده قرار میگیرند. IUI یکی از روشهای درمان ناباروری بوده و به معنای تلقیح داخل رحمی اسپرم است. انجام این روش موجب میشود تا شانس لقاح اسپرم و تخمک و شکلگیری جنین افزایش یابد. اکنون این سوال پیش میآید که آی یو آی چیست و چگونه انجام میشود؟ برای یافت پاسخ این سوال، در ادامه این مطلب از مرکز ناباروری رستاک همراه ما باشید.
پزشک در موارد مختلفی ممکن است ابتدا انجام ای یو ای را بهجای روشهای تهاجمی توصیه کند تا شانس انجام لقاح و بارداری افزایش یابد. در موارد زیر ممکن است انجام IUI تجویز شود:
زمانی که پزشک انجام ای یو ای را برای افزایش شانس باروری توصیه میکند، قبل از آن باید معاینات و آزمایشهای اولیه انجام شود. این آزمایشهای با هدف بررسی وضعیت خانم و آقا انجام شده و شامل موارد زیر است:
همچنین ممکن است مصرف اسید فولیک در فاصله ۳ ماه پیش از انجام آی یو آی توسط پزشک توصیه شود.
معمولا در فاصله ۱۰ تا ۱۶ روز پس از اولین روز خونریزی ماهانه، تخمکگذاری انجام شده و تخمک آزاد میشود. تشخیص زمان تخمکگذاری اهمیت زیادی دارد تا مشخص شود که چه زمانی باید اسپرم را وارد رحم کرد. در زمان تخمکگذاری، میزان هورمون لوتئینکننده (LH) افزایش مییابد؛ پس با استفاده از کیت تشخیص LH میتوان زمان تخمکگذاری را مشخص کرد.
پزشک ممکن است تزریق هورمون گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) را تجویز کند تا تعداد تخمکهای آزاد شده افزایش یابد.
در مطب پزشک، نمونهای از اسپرم آقا گرفته میشود که این اسپرم در طی فرایندی به نام «شستشو اسپرم» برای لقاح آماده خواهد شد تا اسپرمهای فعال و سالم باقی مانده و اسپرمهای بیکیفیت از بین بروند. همچنین در طی این فرایند، عناصر مضر در مایع اسپرم جدا میشوند که این عناصر ممکن است در رحم واکنشهایی همچون گرفتگی شدید را به وجود بیاورند.
در نهایت وقتی اسپرم شسته و آماده شد، مرحله بعد قرار دادن اسپرم در رحم است که تنها چند دقیقه طول میکشد. در طی این فرایند از خانم خواسته میشود تا روی تخت دراز بکشد. ارائهدهنده مراقبتهای بهداشتی، با استفاده از یک اسپکولوم دهانههای واژن را باز نگه میدارد. در ادامه ویال حاوی نمونه اسپرم باکیفیت را به انتهای یک لوله بلند، نازک و انعطافپذیر به نام کاتتر، متصل میکنند. کاتتر را از راه واژن به رحم وارد کرده و نمونه اسپرم را به داخل انتقال میدهند. در نهایت کاتتر و اسپکولوم را خارج میکنند.
پس از این مرحله از فرد خواسته میشود تا به مدت ۱۰ تا ۳۰ دقیقه دراز بکشد. در ادامه مصرف پروژسترون تجویز میشود تا با حفظ دیواره رحم، احتمال لانهگزینی (قرارگیری سلول اولیه جنین در دیواره رحم) و پس از آن بارداری افزایش یابد.
یکی از سوالاتی که درباره انجام IUI پرسیده میشود، این است که آیا برای انجام این روش، داروهای باروری هم تجویز میشوند؟ استفاده از دارو به نظر پزشک شما بستگی دارد و پزشک ممکن است از داروهای مختلفی استفاده کند که تحریک تخمدانها را به دنبال داشته و موجب تولید بیشتر تخمک شود. از جمله این داروها میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
معمولا در فاصله دو هفته پس از انجام آی یو آی، باید آزمایش بارداری بدهید تا احتمال ایجاد جنین بررسی شود. درباره شانس موفقت بارداری در این روش، نمیتوان به طور قطعی نظر داد، چراکه این موضوع به عوامل مختلفی همچون علت ناباروری، سن خانم و تعداد و کیفیت اسپرم بستگی دارد. اگر از داروهای باروری برای تحریک تخمکگذاری استفاده شود، شانس موفقت IUI بیشتر خواهد شد. درصد موفقیت این روش بر اساس سن خانم به شرح زیر است:
روش تلقیح داخلی IUI یکی از شیوههای کمک باروری است که امکان تشخیص جنسیت جنین را پیش از لانه گزینی آن در رحم مادر فراهم میآورد. در دنیای امروز، بسیاری از زوجین خواهان آگاهی از جنسیت فرزند آینده خود پیش از بارداری هستند؛ آرزویی که با کمک روشهایی چون IUI یا لقاح آزمایشگاهی IVF میتواند برآورده شود.
شیوه IUI همانند روش تشخیص پیش از لانه گزینی PDG برای تعیین جنسیت جنین به کار میرود، اما میزان موفقیت آن در مقایسه با PGD کمتر بوده و نتایج حاصل از آن قطعیت پایینتری دارد. با استفاده از تکنیک IUI میتوان در روزهای نخستین پس از لقاح، جنسیت دختر یا پسر بودن جنین را مشخص نمود؛ هرچند هزینه، حداقل تحرک اسپرم مورد نیاز، علائم بارداری بعدی و تفاوت با روش IVF از جمله موارد مهم دیگری است که باید در نظر گرفته شود.
هزینه IUI بر اساس عوامل متعددی تعیین میشود. این عوامل شامل موارد زیر هستند:
محل و اعتبار مرکز درمان ناباروری که جلسات IUI در آن انجام میشود، یکی از مهمترین عوامل در تعیین هزینه است. تعداد دفعاتی که زوج باید جلسات IUI را تکرار کنند، میتواند در افزایش یا کاهش هزینه نقش داشته باشد. برخی زوجها ممکن است نیاز به چند جلسه متوالی داشته باشند. هزینههای آزمایشات تشخیصی قبل از IUI و داروهای تحریک تخمدان که جزء الینفک روند درمان هستند، بر هزینه کلی میافزایند. مشاورههای قبل و بعد از جلسات IUI که معمولا توسط متخصصان ناباروری ارائه میشوند، بخش دیگری از هزینهها را شامل میشوند. هزینههای جانبی و اضافی مانند آزمایشات ویژه یا روشهای تشخیصی پیچیدهتر نیز ممکن است به هزینه کلی اضافه شوند.
برای آگاهی دقیق از هزینه IUI، زوجها باید با پزشک معالج خود مشورت کرده و جزئیات مالی را بررسی نمایند. لازم به ذکر است که هزینه IUI میتواند متغیر باشد و باید بر اساس شرایط و نیازهای خاص هر زوج محاسبه گردد. همچنین این موضوع میتواند اشارهای به تفاوت IUI و IVF داشته باشد، زیرا هزینه این دو روش نیز متفاوت است و مقایسه آنها میتواند برای زوجهای نابارور مفید باشد.
اسپرمهای کم تحرک و نامناسب، احتمال موفقیت IUI را کاهش میدهند، بنابراین آگاهی از هزینه این روش درمان ناباروری و علائم احتمالی بارداری بعد از انجام آن اهمیت ویژهای دارد. برای این روش، حداقل یک میلیون اسپرم متحرک لازم است، اما توصیه میشود این تعداد از پنج میلیون بیشتر باشد. زیرا مشاهدات نشان داده است که اگر تعداد اسپرمهای متحرک بین یک تا پنج میلیون باشد، شانس موفقیت IUI به طور بالقوه پایین میآید. تراکم ایدهآل اسپرمهای متحرک حدود 20 تا 30 میلیون است. به طور کلی، افزایش تعداد اسپرمهای متحرک، موفقیت IUI را بالا میبرد، اما این رابطه تا حد معینی صادق است و پس از آن، عوامل دیگری باعث محدودیت در موفقیت این روش میشوند.
تزریق اسپرم به رحم، 36 تا 40 ساعت پس از تخمکگذاری یا تزریق هورمون انجام میگیرد. در روز عمل، نمونه اسپرم توسط همسر تحویل داده میشود. این نمونه شستشو داده میشود تا مایعات اضافی پاک شوند و اسپرمهای با کیفیت و تحرک بالا جدا گردند. این فرایند آمادهسازی، اسپرم را به غلظت و کیفیت مطلوب میرساند. غلظت بالا به اسپرمهای سالم و سریع کمک میکند تا به تخمک برسند و احتمال موفقیت IUI را افزایش میدهد.
همانطور که گفته شد، IUI از جمله روشهای کم خطر برای درمان ناباروری محسوب میشود. با این وجود هر روش درمانی برای هر مشکلی، ممکن است عوارض و خطراتی را به دنبال داشته باشد. از عوارض IUI میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
لکهبینی و گرفتگی پس از انجام ای یو ای، از عوارض طبیعی انجام این روش درمانی بوده که لازم نیست درباره آن نگران باشید. اما اگر علائمی غیرعادی مانند سرگیجه، تنگی نفس، درد شدید شکم یا لگن، تهوع و استفراغ را تجربه کردید، موضوع را بلافاصله به پزشک خود اطلاع دهید. لازم به ذکر است که این علائم ممکن است در اثر مصرف داروهای تجویزی روی دهد نه خود فرایند آی یو آی!
زوجهای درگیر با ناباروری، باید میان لقاح داخل رحمی IUI و لقاح آزمایشگاهی IVF تصمیم سرنوشتسازی بگیرند، ضمن اینکه در صورت انتخاب IUI باید به موارد کلیدی از جمله هزینه، حداقل تحرک اسپرم مورد نیاز، عدم امکان تعیین جنسیت فرزند و علائم بارداری پس از این روش توجه داشته باشند. هر کدام از این روشهای درمانی مزیتها و کاستیهای خاص خود را دارند و درک تمایزات آنها برای اتخاذ تصمیم آگاهانه ضروری است.
IUI فرآیندی کمتر تهاجمی در مقایسه با IVF است و اغلب بهعنوان خط اول درمان زوجهایی که خواستار فرزندآوری هستند، پیشنهاد میشود. این روش شامل تزریق مستقیم اسپرم به داخل رحم است که احتمال لقاح را افزایش میدهد. IUI گزینهای نسبتاً ارزانقیمت است و در مقایسه با IVF زمان کمتری را میطلبد. با این وجود، به اندازه IVF مؤثر نیست و ممکن است برای زوجهای دارای مشکلات باروری پیچیدهتر مناسب نباشد.
IVF فرآیندی پیچیدهتر از IUI است و معمولاً برای زوجهایی که با IUI ناموفق بودهاند، توصیه میگردد. این روش شامل استخراج تخمکها از تخمدان زن و لقاح آنها با اسپرم در محیط آزمایشگاهی است. سپس تخمکهای لقاحیافته به رحم زن منتقل میشوند تا امکان لانهگزینی را پیدا کنند. IVF در مقایسه با IUI گرانقیمتتر و زمانبرتر است، اما از طرفی مؤثرتر است و میتوان از آن برای درمان مشکلات باروری پیچیدهتر استفاده کرد.
بعد از انجام روش لقاح مصنوعی (آی یو آی)، علائم اولیه ای که زنان ممکن است تجربه کنند شامل احساس پری در پستان ها، نفخ و خستگی است. این روش که کاربردهای متفاوتی از جمله تعیین جنسیت و درمان نازایی دارد، مراحل و جزئیات خاص خود را دارد. این نشانه ها اغلب ناشی از مصرف داروهای حاوی پروژسترون است که جزئی از پروتکل آی یو آی هستند و نمی توان آن ها را علائم واقعی بارداری دانست. علائم لانه گزینی جنین، که نخستین نشانه های حقیقی حاملگی محسوب می شوند، معمولاً دو هفته پس از انجام آی یو آی ظاهر می گردند؛ روشی که در مقایسه با روش پیچیده تر لقاح آزمایشگاهی IVF، هزینه کمتر و شانس موفقیت پایین تری دارد.
خونریزی لانه گزینی، تأخیر در قاعدگی، حساسیت پستان ها، حالت تهوع، خستگی مفرط، تغییر ذائقه و بیزاری از برخی غذاها، و افزایش دمای بدن از جمله شایع ترین علائم لانه گزینی و بارداری پس از انجام آی یو آی هستند. این نشانه ها در واقع مشابه علائمی هستند که در حاملگی طبیعی نیز مشاهده می شوند. بنابراین، اگر پس از گذشت دو هفته از آی یو آی، چنین علائمی را تجربه کردید، احتمال بارداری موفق شما بالا است و انجام آزمایش بارداری توصیه می گردد.
در این مطلب با روش تلقیح داخل رحمی اسپرم برای درمان ناباروری آشنا شدید که روشی کم تهاجمی است. همانطور که گفته شد، در موارد مختلفی ممکن است پزشک انجام این روش را برای بارداری توصیه کند. در صورتی که پس از انجام آی یو آی همچنان نتیجه آزمایش بارداری منفی شود، پزشک به سراغ روشهای دیگر میرود.
خدمات درمان ناباروری باید در مراکز معتبر انجام شود که مرکز ناباروری رستاک یکی از بهترین مراکز در این زمینه است. در کلینیک رستاک تیمی متشکل از بهترین پزشکان متخصص با استفاده از روشهای نوین و تجهیزات پیشرفته، در تلاش برای رفع مشکلات ناباروری مراجعین هستند.
